Έξω απο το χωριό λειτουργούσαν τρεις νερόμυλοι που άλεθαν το σιτάρι. Απο συμφωνητικά του 1828 προκύπτει ότι από τότε λειτουργούσαν νερόμυλοι στην Καστάνιτσα. Σήμερα σώζονται τα ερείπια του τελευταίου νερόμυλου που λειτούργησε μέχρι το 1970 περίπου.
Για τη λειτουργία των μύλων χρειάζονταν: Η Στέρνα: Χώρος που συγκεντρώνεται η απαραίτητη κινητήρια δύναμη, δηλ. το νερό. Το Βαγένι: Απο την έξοδο της στέρνας στο κάτω μέρος ξεκινούσε ένα ξύλινος υδραγωγός, το «Βαγένι», που είχε μήκος 20 μέτρα περίπου και αποτελείτο απο τμήματα των 5 μέτρων, πάχους τεσσάρων εκατοστών και πλάτους 8 εκατοστών, που τα έδεναν περιφερειακά με σιδερένια στεφάνια 2 μεγάλες μυλόπετρες. Η φτερωτή: Ένας ξύλινος δίσκος με διάμετρο 1 μέτρου και πάχους 20 εκ. Στην περιφέρεια σε ίσες αποστάσεις υπήρχαν τρύπες στις οποίες σφήνωναν τα πτερύγια («φτερά»). Κυλώντας το νερό στο βαγένι αναπτύσσει δύναμη που λέγεται πτωτική, η οποία εξαρτάται απο την ποσότητα του νερού και την κλίση της πορείας του. Έτσι με την πτώση του νερού στη φτερωτή και με τις πολλές και γρήγορες στροφές της, θέτει σε κυκλική κίνηση την πάνω μυλόπετρα, ενώ η κάτω είναι σταθερή, με αποτέλεσμα από την τριβή του σιταριού, που πέφτει στο κέντρο της πάνω μυλόπετρας, να φεύγει προς τα πλάγια το αλεύρι.
